Week 18 – Feest, Freiburg en verder

Deze week werd gekenmerkt door veel taart, een bezoek aan Freiburg en het vervolg van onze tocht richting Italië. Op zaterdag begonnen we met feest, vanwege de verjaardag van onze gastvrouw. Er was niet heel veel bezoek, want zo veel ruimte was er ook niet binnen met het natte weer dat we hadden die dag. Toch stond de dag in het teken van voorbereidingen voor het verjaardagsfeest. Pim maakte wat hummus en muhammara. Els was heel blij dat ze een (vegan) brownie kon bakken, die goed in de smaak viel. En ook de gastvrouw maakte taart, onder andere met de bosbessen die we de dag er voor hadden geplukt: ook erg lekker! Aan het einde van de dag was het weer droog en tijd voor een vuur buiten, met gitaarmuziek van Pim en zelfs cocktails. Een mooie afsluiting van ons bezoek.

• 

• 

Na een lekker ontbijt, met nog een stuk overgebleven taart trokken we op zondag weer verder op weg naar Freiburg. Dat was te ver voor één dag dus bezochten we nog een camping. Onderweg hadden we regelmatig zicht op het Zwarte Woud in het oosten en soms ook de Vogezen in het westen. Voor de rest niet een bijster interessant stuk met een aantal zware buien die grotendeels langsdreven maar waarvan we er toch ook één op ons hoofd kregen vlak voor de camping.

• 

• 

Op maandag was het niet meer zo ver naar Freiburg en werd het bovendien weer wat warmer. Daarom stopten we ‘s middags in het Seepark in Freibrug om aan het meer te zitten en er in te zwemmen. ‘s Avonds werden we hartelijk ontvangen door een nieuwe gastheer en gastvrouw met wie we in contact waren gekomen via warmshowers. We werden gelijk uitgenodigd om mee te komen naar hun tuin buiten de stad. Dat zou wel een stuk fietsen zijn kregen we te horen, maar dat durfden we wel aan na onze middag in het park. Het was inderdaad een behoorlijke klim maar we werden naar een plek gebracht op een heuvel, met prachtig uitzicht. Er waren fruitbomen, een moestuin, kippen en bijen. We dronken en aten er wat, de dieren werden verzorgd en we genoten van het uitzicht. Weer thuisgekomen werd er nog gekookt en kregen we bovendien taart toe, gebakken door de dochter van onze gastvrouw.

• 

• 

• 

• 

We hadden het goed getroffen met onze gastheer en gastvrouw. Niet alleen door hun hartelijkheid, maar ook omdat ze tot de eerste bewoners behoren van Vauban: een schoolvoorbeeld van een duurzame wijk. In de eerste jaren van deze eeuw bouwden ze zelf letterlijk mee aan de wijk; aan een gebouw waar ze overigens nu niet meer in wonen. Onder andere doordat bewoners zelf hebben meegebouwd, kent Vauban een erg hechte en betrokken gemeenschap, al komt daar met de tijd wel verandering in. Juist die gemeenschap zorgt er misschien voor dat groen en duurzaamheid van de wijk afspatten. Al gaat het vaak nog niet ver genoeg (en snel genoeg) volgens verschillende bewoners. 

Onze gastheer zou ons dinsdag ‘s middags een rondleiding door de wijk geven en we kregen ook verschillende tips mee voor andere projecten in de stad. We begonnen onze dag echter met terugfietsen naar het Seepark, naar het Ökostation, waar we spraken met Svenja Fugmann. Het Ökostation is qua bouw vergelijkbaar met een aardehuis (zie onze blog over de aardehuizen in Olst); gebouwd met lokale materialen en gericht op efficiënt gebruik van energie. Het station is al gebouwd in de jaren 80 en huisvest een educatiecentrum voor duurzaam leven en natuur. Ze verzorgt groene schoolklassen, maar helpt ook educatiemateriaal te ontwikkelen en is een belangrijke spil in het netwerk van groene organisaties in Freiburg. Een blog en podcast over ons gesprek met Svenja zijn hier te vinden.

We dronken ‘s middags nog wat bij Der Gewerbehof maar besloten door de hitte op tijd boodschappen te doen voor het avondeten en naar huis te gaan om dat voor te bereiden. ’s Avonds mochten we genieten van het groen van de wijk Vauban tijdens een rondleiding langs Energieplus-gebouwen, autovrije straten, een burcht van (woon)wagens, een levendig buurtcentrum, reserve parkeerruimte omgevormd tot park en een grote internationale tuin waar onder andere vluchtelingen meehelpen. Het was extra leuk om met een bewoner door de wijk te lopen die nog meer achtergrondinformatie heeft, en aangaf dat hij door ons enthousiasme zich weer meer bewust werd van hoe goed ze het voor elkaar hebben in Vauban.

Op woensdag trokken we richting het centrum van Freiburg, waar we een kort bezoek brachten aan Grethergelände en aan de boekhandel Jos Fritz. In Grethergelände is ook het Miethäuser Syndikat gevestigd: een interessante organisatie waarvan we helaas niemand konden spreken tijdens ons bezoek aan de stad. De organisatie helpt mensen en organisaties om huurprojecten op te zetten waarbij investeerders omzeild worden om zo wonen betaalbaar te maken. Een vergelijkbare constructie als in Ecodorp Boekel; het Miethaüser Syndikat lijkt aan de grondslag te liggen van dit soort constructies, met als eerste project Grethergelände, en heeft ook verschillende projecten in Nederland ondersteund.

• 

• 

• 

Verder bezochten we op woensdag het oude centrum van Freiburg en kochten onder andere frambozen en een kleine Käsekuche op de markt. Die verorberden we als lunch in de Stadtgarten en daarna trokken weer op tijd naar Vauban om niet zo veel last te hebben van de hitte. Daar aten we nog een heerlijk ijsje, dat zo lekker was dat Els ‘s avonds nog een tweede nam.

• 

• 

Nog een reden dat we het troffen met onze gastheer en gastvrouw was de tip die ze ons gaven voor onze rit naar Basel. Voor dat stuk waren we namelijk van plan om weer naar en langs de Rijn te fietsen om niet te veel te hoeven klimmen, maar dat zou saai zijn en bovendien erg warm op de zonnige dagen die bleven aanhouden. In plaats daarvan kregen we de tip om de Schauinslandbahn te nemen: een gondellift uit de jaren 30 van de vorige eeuw vlak bij Freiburg. Voor de start van de gondel moesten we nog een stuk klimmen maar daarna verruilden we onze spierkracht even voor mechanische kracht, aangedreven door duurzame stroom. Dat voelde wel een beetje als vals spelen maar het was een leuke ervaring en het uitzicht was prachtig. Vanaf boven hoefden we alleen nog maar een lang stuk naar beneden tot onze camping in Lörrach. Het was wel weer even omschakelen van een eigen slaapkamertje naar een tent op een overvol grasveld, maar met dit weer ook lekker om te kamperen.

• 

• 

Vrijdag stonden we vroeg op en fietsten verder naar beneden naar Basel. Daar troffen we weer de Rijn; omringd door imposante bruggen en gebouwen. Ondertussen hadden we dus ook weer een nieuwe grens overgestoken. We fietsen verder aan de Zwitserse kant van de Rijn maar vonden het eigenlijk een behoorlijk saai stuk, waarin we niet veel van de Rijn te zien kregen. Dat veranderde bij het Duits-Zwitserse plaatsje Laufenburg, wat er idyllisch uitzag en bovendien een gelegenheid had om in de Rijn te zwemmen; dat is niet overal even makkelijk door de sterke stroming. We eindigden de week een eindje terug bij een simpele tentplaats langs de Rijn waar we ‘s avonds nog op een steigertje in de Rijn van een prachtige zonsondergang konden genieten. Er was ook een groep jongeren die van hun weekend kwam genieten en om half 3 ’s nachts nog met veel lawaai ging zwemmen. Dat gaf ons dan weer wel de gelegenheid om nog een paar vallende sterren te spotten!  

• 

• 

• 

•