Week 13 – Naar het einde van de wereld

Het weekend spendeerden we nog in Amsterdam op de boot van Pim’s vader met onder andere het podcastfestival wat we vorige week al benoemden. Op maandagochtend gingen we er weer vandoor, precies dezelfde weg terug als we waren gekomen. Maar waar de heenweg een week geleden vrij spoedig was verlopen, was dat op de terugweg wel anders. Het begon al op Amsterdam Centraal waar onze QR-codes voor het inchecken een foutmelding gaven en onze fietsen niet in de lift pasten waardoor we bijna de trein misten. Maar de echte ellende begon pas in België, toen we dachten dat we alleen maar hoefden te blijven zitten tot aan Luxemburg. Door een voor ons onduidelijk probleem moesten we er echter uit bij het laatste Belgische station en wachten op een bus die ons ‘ergens’ naartoe zou brengen. Uiteindelijk werden we met fiets en al in de bus naar het eerste station van Luxemburg gebracht en konden we weer verder met de trein. Een stuk later dan gepland kwamen we weer in Luxemburg aan alwaar we een enorme plensbui op ons dak kregen. Het zat allemaal niet zo mee, dus we waren dan ook erg blij om om half 8 te kunnen eten onder onze tarp op de camping.

Op de boot lekte het bij regen, en Els dacht nog “gelukkig in onze tent niet”. Helaas werden we de volgende ochtend gewekt door de volgende gigantische plensbui waarbij het toch echt in de tent begon te druppelen, vooral boven Els’ hoofd en bij Pim’s benen. Niet lekker wakker worden en we maakten ons ook wel echt zorgen… een lekke tent voelt vrij onveilig. We gaan er voor nu maar vanuit dat alle condens die zich ‘s nachts had verzameld door de grote bui losliet van de buitentent en daardoor de binnentent nat kon maken. We pakten in elk geval maar snel wat spullen en kleren in en deden verder rustig aan want het regende nog de hele ochtend. We gingen op dinsdag naar onze vrijwilligersplek 40 km verderop en werden daar pas na 17.30 verwacht. Toen we om 11.30 vertrokken begon de zon te schijnen en tijdens de lunchpauze zetten we daarom de tent weer op om te drogen. Kon Els ook mooi haar verjaardagscadeau inzetten om de tent schoon te maken; een mini stoffer-en-blik. Het was een mooie fietsroute en om precies 17.30 kwamen we aan bij “Ferme du bout du monde” vlakbij het Belgische plaatsje Arlon. Daar werden we verwelkomd door onze gastvrouw Katy, haar man en haar zoontje. Het is een groot huis met een stuk grond erbij met daarop een beginnend voedselbos en een grote moestuin. Bovendien is er een prachtig uitzicht over de heuvels, maar met een weg ruisend op de achtergrond en hoogspanningsmasten is de mensheid toch ook echt niet weg te denken uit het landschap.

Het gezin krijgt binnenkort uitbreiding, ze zoeken ook nog meer huisgenoten, er wordt druk verbouwd en er is dus kortom van alles in beweging. Wij kregen de activiteitenkamer, een grote kamer met een luchtbed, als slaapkamer. Van ons wordt verwacht dat we 5 dagen in de week ca. 5 uur per dag in en om het huis werken, en in ruil daarvoor mogen we hier verblijven en krijgen we eten. 

Het kost altijd even tijd om te wennen aan een nieuwe plek en dat is hier ook zo. We blijven in elk geval 10 dagen en daarna zien we wel weer. Onze gastvrouw werkt fulltime en heeft daardoor niet zoveel tijd om ons te begeleiden in het werk wat we doen. Gelukkig kunnen we ‘s avonds wel regelmatig even overleggen of dingen vragen. We zijn hier ook om meer te leren over permacultuur, een samenvoeging van permanent en agricultuur. Het idee van permacultuur is dus om een vorm van landbouw te ontwerpen die permanent opbrengst geeft. Om dat te doen wordt gebruik gemaakt van natuurlijke processen, die op zo’n manier naar de hand worden gezet dat ze eten, materiaal en onderdak opleveren, zonder de natuurlijke processen uit evenwicht te brengen. Belangrijk daarin, zo begrijpen we, is een goed ontwerp en een open houding om te leren van de dingen die wel en niet goed uitpakken. Zoals we het in een eerdere blog noemden: “een dans met de natuur”.

Er is een grote bibliotheek dus qua literatuur kunnen we onze lol op. Zelf hebben we nog niet heel veel verstand van tuinieren en permacultuur, onze klusjes richten zich dus ook op andere dingen. Zo hebben we de afgelopen dagen bijvoorbeeld een distelveld omgetoverd tot rozenperk inclusief rekken om tegenop te klimmen. Ook hebben we heel veel distels weggehaald uit de moestuin en zijn we begonnen met het maken van tuinmeubilair uit pallets. En na dat soort bezigheden is er nog ruimte om yoga te doen op het dakterras. Dit weekend hebben we het stadje Arlon wat verder verkend. Het is prettig om een duidelijk ritme te hebben en iemand te kunnen helpen. Toch leuk dat hier straks mensen gaan genieten van ons tuinmeubilair!

Naast het werk is Pim nog altijd bezig met zijn proefschrift (gaat bijna naar de drukker!). Els denkt na over een 4e paper rondom de vraag welke factoren beïnvloeden of lokale systeemintegratie werkt (of juist niet). Op onze reis komen we veel projecten tegen waarbij meerdere functies en doelen worden gecombineerd en gestapeld. Vaak zijn daar ook meerdere partijen en belangen bij betrokken, wat het ook lastig kan maken. Maar als het lukt is de meerwaarde groot. Dat is interessant en leuk om nog wat meer in te duiken. 

Komende week blijven we nog hier en hopen we ook zeker nog wat meer te leren. Ons nieuwste plan is om daarna rustig (en vast weer met vele omwegen en tussenstops) af te zakken naar Italië… maar alles blijft onzeker en de coronasituatie is ook allesbehalve stabiel. We gaan het zien!